W planach jest także poprawa dostępności do nich dla osób z ograniczoną sprawnością, w tym niewidomych. Miasto Kielce pozyskało na ten cel prawie pół miliona złotych (90% kosztów projektu) z programu „Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej” prowadzonym przez Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
Pozytywnie oceniony kielecki wniosek obejmuje konserwatorską renowację, poprawę ekspozycji (w tym oświetlenie), a także dostęp dla osób z ograniczoną sprawnością, w tym niewidomych, wybranych siedmiu rzeźb z lat 70. ubiegłego wieku. Dzieła stoją na dwóch śródmiejskich skwerach - Bularskiego i Szarych Szeregów. Jedna z rzeźb zgodnie z sugestią autora zostanie przeniesiona na skwer Szarych Szeregów z Parku Miejskiego. To pierwszy etap kompleksowego zadbania o kieleckie rzeźby.
Projekt obejmie: „Portret mężczyzny” Adama Myjaka (wielokrotnego rektora warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych), „Człowiek ze złamanym nosem” Stanisława Romańczuka, „Ikar” Józefa Opali, „Postać kamienna 1”, Antoniego Janusza Pastwy (wieloletniego dziekana Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP), „Przemijanie” Janiny Barcickiej, "Etiuda" („Żywe wiązanie”) Wacława Staweckiego oraz rzeźba z cyklu "Madonny polskie" Józefa Opali.
Wniosek Kielc złożony w styczniu 2024 w ramach naboru do tegorocznej edycji programu „Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej” prowadzonym przez Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku uzyskał wysoką notę i nasze miasto jako jedyne uzyskało dotację w maksymalnej możliwej wysokości -pół miliona złotych (90% kosztów projektu). Warto dodać, że łączna pula do rozdysponowania wynosiła 4 miliony złotych, a w naborze do programu wpłynęło łącznie 166 wniosków.
Artystyczną specyfiką drugiej połowy XX wieku i bardzo cennym dziedzictwem tego okresu są zespoły rzeźb plenerowych w parkach czy na osiedlowych skwerach polskich miast. Kielce są miastem, w którym ten rodzaj artystycznego dziedzictwa lat 60., 70. i 80. XX wieku zaistniał i zachował się do dziś w wyjątkowej skali. W przestrzeni miasta znajduje się kilkadziesiąt rzeźb z tego okresu, w tym wybitnych twórców, którzy wtedy zaczynali swoją drogę artystyczną (m.in. Stanisław Kulon, Adam Myjak, Antoni Janusz Pastwa, Ryszard Wojciechowski, Stanisław Cukier). Jest to związane z faktem, że do 1975 roku Ośrodek Pracy Twórczej Rzeźbiarzy w Orońsku znajdował się w granicach województwa kieleckiego.
Kielecki wniosek przygotowali Beata Kamińska z Wydziału Architektury i Urbanistyki z Rafałem Zamojskim (głównym specjalistą ds. centrum miasta) przy współpracy z Krzysztofem Myślińskim z Muzeum Historii Kielc.
Fot. Rafał Zamojski
